سیمای عاشق و معشوق در غزلیات شمس

در قلمرو ادب پارسی مولانا یکی از پنج شاعر بزرگ است که در نظم و نثر برای دیگر شعرا الگو و معیاری برتر است. لذا نوشتار حاضر عهده دار بحثی تحلیلی درباره ی سیمای عاشق و معشوق از دو جنبه ی ظاهری و باطنی در غزلیات شمس می باشد. در این نوشتار به صورتی مبسوط در شش فصل کلی به بررسی نقش عاشق و معشوق، تأثیرات متقابل آن دو از یکدیگر، باور مولانا به عشق، عاشق و معشوق پرداخته شده است. بدین منظور در فصل اول به کلیات و مقدمه هایی درباره ی با مولانا و شمس، دیوان شمس، عشق، ویژگی ها و مراتب و درجات آن، معشوق و عاشق پرداخته و سپس در فصل دوم به صورت مبسوط در چندین شاخص، ویژگی های باطنی معشوق مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. پس از آن در فصل سوم شاخص های ظاهری معشوق و در فصل چهارم ویژگی های باطنی عاشق مورد بررسی قرار گرفته است که در نهایت این تقسیم بندی با طرح ویژگی های ظاهری عاشق در فصل پنجم به پایان می-رسد. در خاتمه نیز فصلی درباره ی اتحاد این سه مقوله (عشق، عاشق و معشوق) آورده شده است. بدین ترتیب نگارنده می کوشد در این راستا در گام نخست به تمامی ابیاتی که به نوعی به این سه مقوله مربوط می شود توجهی خاص و نگرشی دقیق داشته تا بتواند در گام واپسین به یک جمع بندی کلی درباره ی عشق و عاشق و معشوق در غزلیات شمس و نظر خاص مولانا در این سه، دست یابد.